Τα μεγαλουργήματα της αρχαιότητας που έκοβαν άλλοτε την ανάσα των περιηγητών
Τα εφτά θαύματα του κόσμου ήταν σε εποχές αλλοτινές αξιοσημείωτα μνημεία και κολοσσιαία οικοδομήματα που κάθε Έλληνας που σεβόταν τον εαυτό του όφειλε να θαυμάσει.
Και λέμε Έλληνας γιατί ο κατάλογος που φτιαχνόταν με τα «εφτά θεάματα», όπως τα αποκαλούσαν χαρακτηριστικά οι έλληνες συγγραφείς (Τὰ ἑπτὰ θεάματα τῆς οἰκουμένης), αφορούσε σε αυτό ακριβώς, σε έλληνες ταξιδιώτες και περιηγητές. Η ελληνική κατάκτηση ενός καλού τμήματος του γνωστού κόσμου εκεί τον 4ο αιώνα π.Χ. έδωσε τη δυνατότητα στο ελληνικό στοιχείο να έρθει σε επαφή με τον πολιτισμό των Αιγυπτίων, των Περσών και των Βαβυλώνιων και χρειαζόταν πια ένας οδικός χάρτης, ένας ταξιδιωτικός οδηγός για τα μακρινά αυτά μέρη.
Και παρά το γεγονός ότι η σχετική λίστα στους αρχαίους χρόνους ήταν το λιγότερο ρευστή, το πράγμα σταθεροποιήθηκε εκεί στην εποχή της Αναγέννησης, όταν προκρίθηκαν τα εφτά έργα που ξέρουμε κι εμείς σήμερα.
Οι αρχαίοι άρχισαν να κάνουν ιδιαίτερο λόγο για εφτά θαύματα ήδη από τον 2ο αιώνα π.Χ., αν και οι πρώτες αυτές λίστες γνώρισαν τέτοιες τροποποιήσεις και εναλλακτικές εκδοχές στους αιώνες που θα ακολουθούσαν που μόνο συναίνεση δεν υπήρχε.
Η παλιότερη αναφορά σε κατάλογο με εφτά θαύματα μάς έρχεται από τον Διόδωρο τον Σικελιώτη, ενώ σταθμός εδώ ήταν ο κατάλογος των εφτά του Αντίπατρου του Σιδώνιου, ο οποίος αφήνει ωστόσο έξω τους Κρεμαστούς Κήπους της Βαβυλώνας για να περιλάβει αντιθέτως άλλα μνημεία της σπουδαίας πόλης.
Ακόμα και ο μεγάλος μαθηματικός των ελληνιστικών χρόνων Φίλων ο Βυζάντιος γύρισε τον κόσμο για να δει τα θαύματα και να συντάξει τον δικό του περιηγητικό κατάλογο. Και στα έξι συμφωνεί με τον Αντίπατρο (το έβδομο θαύμα λείπει από το χειρόγραφό του).
Ο προγενέστερος Ηρόδοτος, από την άλλη, παραθέτει εντελώς άλλο κατάλογο θαυμάτων, ολότελα ελληνικό, κάνοντας πάντως λόγο για μεγαλεπήβολα έργα Αιγυπτίων (Πυραμίδα του Χέοπα) και Βαβυλωνίων (τα Τείχη της Βαβυλώνας).
Με τους αιώνες πάντως τα εφτά θαύματα του αρχαίου κόσμου συγκεκριμενοποιήθηκαν (στον 17ο-18ο αιώνα), αν και δεν εμφανίζονταν όλα αυτούσια στους καταλόγους των αρχαίων και των μεσαιωνικών…
Η Μεγάλη Πυραμίδα της Γκίζας (2584-2561 π.Χ.)
Η Πυραμίδα του Χέοπα, η αρχαιότερη και μεγαλύτερη από τις τρεις πυραμίδες της Νεκρόπολης της Γκίζας, ήταν όχι μόνο το παλιότερο από τα εφτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, αλλά και το μόνο που σώζεται ως τις μέρες μας. Και για 4 χιλιετίες ήταν φυσικά το μεγαλύτερο ανθρώπινο οικοδόμημα.
Σήμερα οι αιγυπτιολόγοι ισχυρίζονται πως όλες οι πυραμίδες της Γκίζας έχουν λεηλατηθεί από τα αρχαία ακόμα χρόνια. Εικάζουν πως η Πυραμίδα του Χέοπα έχει παραβιαστεί και επανασφραγιστεί περισσότερες από μία φορές και κάποιοι μελετητές τοποθετούν την πρώτη λεηλασία της πριν ακόμα την αντικρίσει ο Ηρόδοτος με τα ίδια του τα μάτια (5ος αιώνας π.Χ.).
Οι Κρεμαστοί Κήποι της Βαβυλώνας (8ος-6ος αιώνας π.Χ.)
Εδώ μιλάμε για σωστό μυστήριο, καθώς ακόμα και η ύπαρξή τους αμφισβητείται. Πιθανολογείται πάντως ότι αποτελούσαν τμήμα του εξωτερικού διάκοσμου των απόρθητων τειχών της Βαβυλώνας. Ο βαβυλώνιος αστρονόμος Βηρωσσός ορκιζόταν ωστόσο πως οι κήποι υπήρχαν κατά το 600 π.Χ. ως άλλο ένα μεγάλο έργο του Ναβουχοδονόσορα Β’.
Αλλά και οι Έλληνες Στράβων και Διόδωρος ο Σικελιώτης τους αναφέρουν. Οι αρχαιολόγοι ανησυχούν πάντως που δεν έχουν βρει κανένα φυσικό ίχνος της ύπαρξής τους, την ίδια ώρα που δεν αναφέρονται καν στον περιεκτικό κατάλογο της Βαβυλώνας με τα μνημεία της πόλης. Ούτε και ο Ηρόδοτος τους καταμαρτυρεί στο ταξίδι του στη Βαβυλώνα, μένοντας απλώς θαμπωμένος από τα πελώρια τείχη της πόλης και τα άλλα ξεχωριστά στολίδια της.
Ξακουστούς κρεμαστούς κήπους είχε αντιθέτως η ασσυριακή Νινευή και μια μερίδα σύγχρονων ιστορικών πιστεύει πως οι αρχαίοι συγγραφείς μπέρδεψαν απλώς τις πόλεις. Αν υπήρξαν πάντως στη Βαβυλώνα, τότε καταστράφηκαν ολοσχερώς κατά τον 1ο αιώνα μ.Χ.
Το Χρυσελεφάντινο Άγαλμα του Ολυμπίου Διός (430 π.Χ.)
Η κολοσσιαία καθήμενη μορφή του Δία που έφτανε σε ύψος 13 μέτρων δεν ήταν απλώς άλλο ένα ξακουστό έργο του Αθηναίου Φειδία, αλλά το σπουδαιότερο δείγμα της κλασικής γλυπτικής. Το άγαλμα επέβλεπε τον Ναό του Διός στο Ιερό της Ολυμπίας και ήταν αναμφίβολα ένα από τα πιο μεγαλοπρεπή μνημεία της αρχαιότητας, έχοντας ακόμα και ειδικούς τεχνίτες για τη συντήρηση και την επισκευή του («φαιδρυνταὶ»).
Αν πιστέψουμε τον ρωμαίο ιστορικό Σουητώνιο, ο Καλιγούλας το ήθελε διακαώς στη Ρώμη, το όνειρό του δεν ευοδώθηκε ωστόσο καθώς δολοφονήθηκε εντωμεταξύ το 41 μ.Χ.. Η επικρατούσα θεωρία είναι πως ο Ναός του Διός παράκμασε μετά την κατάργηση των Ολυμπιακών Αγώνων (393 μ.Χ.) και κάηκε από εμπρησμό περί το 426 μ.Χ., με διάταγμα του βυζαντινού αυτοκράτορα Θεοδόσιου Β’.
Όσο για το Χρυσελεφάντινο Άγαλμα, είτε λεηλατήθηκε και κατατεμαχίστηκε επιτόπου είτε μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον ίδιο τον Θεοδόσιο περί το 390 μ.Χ. και καταστράφηκε πλάι σε άλλα τρανά έργα τέχνης έπειτα από πυρκαγιά που ξέσπασε στο Παλάτι του Λαύσου το 475 μ.Χ. Αυτή την εκδοχή προκρίνει ο βυζαντικός ιστορικός του 11ου αιώνα Γεώργιος Κεδρηνός.
Μια δεύτερη θεωρία αποδίδει την καταστροφή του στις επιδρομές των Γότθων, όταν ο ναός μετατράπηκε σε εκκλησία και κατέρρευσε κάποια στιγμή από σεισμό. Ο Λουκιανός ο Σαμοσαυτεύς λέει πάντως πως ήδη από τον 2ο αιώνα μ.Χ. το άγαλμα είχε υποστεί σημαντικές φθορές ή ακόμα και ολοκληρωτική καταστροφή.Δείτε την επόμενη ή προηγούμενη σελίδα πατώντας τα νούμερα
